"អញ" មិនមែនជាពាក្យអសុរស បើយើងសង្កេតទៅលើការប្រើប្រាស់ពាក្យបុរាណខ្មែរតែមានឋានៈខ្ពង់ខ្ពស់លើសគេ ឧទាហរណ៍ ព្រះកម្រតេងអញ (ព្រះចៅអញ)។ ចំណែកពាក្យ "ខ្ញុំ" ជាពាក្យសម្រាប់អ្នកមានឋានៈទាបក្នុងសង្គមសម័យព្រះនគរយសោធរបុរៈប្រើព្រោះបញ្ជាក់ពីឋានៈក្នុងវណ្ណៈខ្ញុំព្រះឬពលព្រះ។ ឩទាហរណ៍ និយមន័យនៃពាក្យ "ខ្ញុំ" ក្នុងវចនានុក្រមសម្ដេចសង្ឃរាជជោតញ្ញាណោ ជួន ណាត បានសម្រាយថាស្ថិតក្នុងថ្នាក់ពាក្យ (សរសេរ "វាក្យ" ជាបែបបទបុរាណដែលខ្មែរលែងសូវប្រើ តែសម័យអង្គរគឺនិយមអក្សរ "វ" ក្នុងបរិបទអក្សរ "ព" បច្ចុប្បន្ន) ជានាម ( ន. ) មនុស្សដែលកំដឹងទ្រព្យគេ គឺមនុស្សដែលទាល់ក្រ ហើយទៅខ្ចីទ្រព្យគេមកចិញ្ចឹមជីវិត រកសងគេមិនបាន យកខ្លួនទៅនៅបម្រើគេ ឬ មាតាបិតាចំពាក់ទ្រព្យគេឲ្យកូនទៅនៅបម្រើគេ, កូននោះក៏ឈ្មោះថាខ្ញុំគេ : មនុស្សខ្ញុំគេ (មានតែពីដើម, ក្នុងសម័យនេះលើកលែងមិនឲ្យមាន; ពាក្យគួរសមហៅជាបាលីភាសាថា ទាសា, ទាសី “ខ្ញុំប្រុស, ខ្ញុំស្រី”) ។ ដូចនេះសបញ្ជាក់អោយឃើញថាក្រោយសម័យអង្គរគឺមានការផ្លាស់ប្ដូរបរិបទសង្គមខ្មែរយ៉ាងខ្លាំង ហើយពាក្យដែលមានឋានៈខ្ពង់ខ្ពស់ត្រូវចាត់ទុកជាពាក្យអសុរសក្នុងសង្គមទៅវិញ តែប្រជាជនខ្មែរនៅតែនិយមប្រើពាក្យ "អញ" ដែលអ្នកដទៃចាត់ថាអសុរសឬមិនពីរោះស្ដាប់។
ពិិតជាអាចបែបនេះផងទើបខ្មែរជាប់តែចំណងពឹងគេនិិងនៅក្រោមគេរហូតតាំងពីមហានគរចុះអន់ខ្សោយ! តើពាក្យ "ខ្ញុំ" ត្រូវអោយប្រើជំនួសពាក្យ "អញ"នៅសម័យណា? ហេតុដូចម្ដេចបានជាត្រូវយកពាក្យនេះមកប្រើចំពោះខ្មែរ? នរណាជាអ្នកអោយប្រើ?
សូមអភ័យទោសនេះគ្រាន់តែការយល់ឃើញតាមសម្រាយពាក្យដែលបានបរិយាយខាងលើ!
