កាលពីកុមារ ផលព្រេងបានផ្តល់
តាមលោកពុកយល់ ធម្មជាតិខៀវខ្ចី
រតនមណ្ឌល តម្កល់និស្ស័យ
ដួងចិត្តភក្តី ស្ម័គ្រថ្លៃស្នេហា។
ផ្លូវជាតិលេខ១០ សំណព្វចិត្តអើយ
ខ្យល់បក់រហើយ ធ្វើដំណើរទៅ
ពិតពុំមានខាន កាត់ភ្នំសំពៅ
ដំណើរសំដៅ ទៅលេងមណ្ឌល។
ស្រណោះពេទ្យស្តៅ ខ្ញុំនៅពីក្មេង
រត់លប្រលែង បេះអំពិលត្រួយ
ជាទ្រព្យរបង ម្ជូរឆ្ងាញ់លេខមួយ
រាស្ត្រខ្មែរផុតព្រួយ ចូលមកព្យាបាល។
ស្ទឹងថ្វាកចារចិត្ត សំរិទ្ធផ្លូវមាស
សេកសកល្អល្អះ ជ្រោះពេជ្រចិន្តា
ឱ!ភ្នំបាណង់ លង់មន្តនេត្រា
ព្រលឹមកាលណា ស្វាគមន៍ជានិច្ច។
និពន្ធដោយ៖ ប៉ុក បញ្ញាវុធ (១៦.០៤.២០១៣)
